زبانی كه اوستا و گاتها بدان سروده شده ، زبان اوستایی نام دارد. این زبان ، یكی از شاخه‌های زبان « ایرانی باستان» است و ویژگی مهم آن صرفی بودن است. صرفی بودن یك زبان به این معنی است كه یك واژه در جمله‌های گوناگون، بسته به نقش خود، به گونه‌ای متفاوت به كار می‌رود.

الفبای اوستایی از كامل‌ترین ، دقیق‌ترین و رساترین الفباهای جهان است. شمار این حروف را 48 تا 56 خوانده‌اند كه به دو گروه كلی « حروف صدادار » و « حروف بی‌صدا» بخش می‌شوند. حروف صدادار، حروفی هستند كه هنگام بیان كردن، در راه ایجاد آنها مانعی مانند لب و دندان وجود ندارد. حروف بی‌صدا، حروفی هستند كه با موانعی مانند لب و دندان روبرو می شوند. . . (به ديباچه نگاه كنيد)

برآنیم تا در بخش « آموزش دین‌دبیره» ی تارنگار انجمن موبدان تهران، حروف این خط دینی و روش بیان كردن آنها را همراه با آوانویسی و مثال‌هایی از پارسی و اوستا آموزش دهیم. در این راه، كوشش كرده‌ایم كه از واژه‌های ساده بهره بگیریم و در پایانِ آموزشِ هر حرف نیز، بندی از گاتها را با مشخص كردن همان حرف آورده‌ایم. (درس‌ها در دو فرمت PDF و فلش (SWF) در دسترس شماست.

دیباچه
راهنمای نشان‌های به‌كار برده شده برای آوانویسی در این تارنگار